درتقوای اقتصادی،به تمام مسایل مربوط به حلال وحرام ها توجه می شود،غارت اموال عمومی وچپاول بیت المال به عنوان جرم وگناه محسوب می شود، در تقوای اقتصادی غش در معامله وجود ندارد ،لقمه حرام بر سر سفره قرار نمی گیرد،عیب کالا پوشیده نمی شود،در تقوای اقتصادی اسراف وتبذیر وجود ندارد، مسلمان از برادر دینی خود ضرر مالی واقتصادی وصدمه نمی بیند،احتکار ،گرانفروشی ، بی انصافی وربا خواری و... رنگ می بازد ورنگ الهی جایگزین آن می شود ،صداقت به معنای واقعی آشکار می شود، در چنین اجتماعی آحاد مردم به یکدیگر اعتماد دارند و بدون نگرانی در کنار هم زندگی می کنند.
درتقوای اجتماعی؛ حقوق دیگران پایمال نمی شود ، احترام به همنوع به حد اعلای خود می رسد، تکریم دیگران به عنوان یک ارزش دینی تلقی می شود، حق ضعیفان نادیده گرفته نمی شود،غنی در صدر وضعیف در دون قرار نمی گیرد.تنها ملاک برتری - با توجه به آنچه گذشت - درتقوا دانسته می شود. درتقوای اجتماعی دیگری بر خود برتری دارد، همسایه از همسایه آزاروستم نمی بیند، مزاحمت های خیابانی وکاروان های جنجالی عروسی و... آسایش وامنیت مردم را سلب نمی کند ،در تقوای اجتماعی انسان به معنای واقعی دارای ارزش وکرامت می باشد و همه فضایل وکمالات انسانی ظهور وبروز می نماید.... سخنا ن مقام معظم رهبری در این زمینه راهگشا خواهد بود:« در روايات ما وارد است كه مؤمنين با يكديگر تراحم و تعاطف دارند؛ يعنى به هم رحم مى‌كنند و با يكديگر عطوفت مى‌ورزند.اين يك وظيفه‌ى اخلاقى است و اين امر در پيشرفت و بناى اجتماعى ما تأثير دارد. به هم رحم كنيد. مردم به هم رحم كنند تا خدا هم به آنها رحم كند. وقتى كه در دل مردم نسبت به يكديگر ترحم و عطوفت و حسن‌ظن و محبت هست، فضاى جامعه، فضاى بهشت مى‌شود.»
واما درتقوای سیاسی روابط ومعادلات ومعاملات سیاسی تنها برای کسب رضایت الهی انجام می پذیرد ، تأیید ویا تکذیب بر اساس تقواوتکلیف الهی است نه مسایل شخصی وصرفاًسیاسی، حزب وگروه معنا ندارد، در تقوای سیاسی دین از سیاست جدانیست ،همچنانکه مقام معظم رهبری فرموده اند:«...وقتى سياست از دين جدا شد، از اخلاق جدا خواهد شد، از معنويت جدا خواهد شد. در نظامهاى سكولار و بى‌‌‌‌‌رابطه‌‌‌‌‌ى با دين، اخلاق در اغلب نزديك به همهى موارد، از بين رفته است. حالا يك وقت استثنائاً در جائى يك عمل اخلاقى ديده بشود، اين ممكن است؛ استثناء است. وقتى دين از سياست جدا شد، سياست مي شود غير اخلاقى، مبنى بر همهى محاسبات مادى و نفع‌‌‌‌‌طلبانه....»
آنچه مهم است انجام وادای وظیفه دینی وانسانی است،در تقوای سیاسی فرد- یا افراد- در طلب وکسب قدرت وجاه نمی کوشد،برای رسیدن به اهداف خود از ابزار ووسایل صحیح ودرست بهره می برد.از اخلاص در عمل دریغ نمی ورزد.در بر خورد با غنی وفقیر، با افراد آشنا وناآشنا با کسانی که دارای پست ومقام وجایگاهی دارند وکسانی که محروم از نام ونان می باشند یکسان ودر چارچوب وضوابط دین وقانون عمل می نماید؛ در تقوای سیاسی « وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَيَاطِينِهِمْ » وجود ندارد ،هرآنچه هست تدبیر اموراست ،همراه باصداقت وصداقت..!.
وجان کلام در سخنان ولی امر مسلمین:«پايه‌ى همهى خيرات در جامعه، تقواست. تقواى فردى؛ يعنى هر كس بين خود و خدا سعى كند از جاده‌ى صلاح و حق تخطى نكند و پا را كج نگذارد. تقواى سياسى؛ يعنى هر كس كه در كار سياست است، سعى كند با مسائل سياسى صادقانه و دردمندانه و از روى دلسوزى برخورد كند. سياست به معناى پشت هم اندازى و فريب و دروغ گفتن به افكار عمومى مردم، مطلوب اسلام نيست. سياست يعنى اداره‌ى درست جامعه؛ اين جزو دين است. تقواى سياسى، يعنى انسان در ميدان سياست، صادقانه عمل كند. تقواى اقتصادى؛ يعنى اگر هر كس براى گذران زندگى و ضمنا آباد كردن محيط خود مجبور است تلاش اقتصادى داشته باشد، راه درست را انتخاب كند. غصب كردن، حرام‌خورى، دست‌اندازى به مال ديگران - بخصوص به اموال عمومى - از دستاورد عمومى مردم به نفع جيب خود استفاده كردن و احيانا زرنگيهايى كه على‌الظاهر در چارچوب قانون هم مى‌گنجد، اما خود انسان مى‌داند كه باطن آن چقدر فاسد و تباه است، اينها خلاف تقواى اقتصادى است. تقواى اجتماعى؛ يعنى برخورد با مردم در محيطهاى مختلف - چه محيط كسب، چه محيط معاشرت، چه محيط خانواده، چه محيط مدرسه و دانشگاه، چه محيط ادارى - همراه با انصاف و خدا ترسى و امانت و صداقت باشد. اگر اين نمونه‌ها در جامعه تحقق پيدا كند و عملى شود، اكثر مشكلات مادى و معنوى مردم برطرف خواهد شد. تقوا و پرهيزكارى، يعنى گستره‌ى وسيع عملهاى خوب، اقدامهاى خوب، فعلهاى خوب و تركهاى خوب.»
ودر پایان توصیه وسفارش معظم له : اى ملت ايران! اى جوانان عزيز! اى روشنفكران! اى مجموعه‌هاى سياسى ! «اتقوا الله»؛ از خدا بترسيد و پرهيزگار باشيد. -
نظرات شما عزیزان:
